ارزش آب، انرژی و محیط زیست در پایداری سرزمین

استفاده بی رویه از منابع آب زیرزمینی این منابع را در معرض خطر قرار داده و تلاش در جهت استفاده پایدار از آن را به یک الزام تبدیل کرده است. پایداری بر اساس دو دیدگاه و با استفاده از دو شاخص لحاظ می گردد. در یک دیدگاه پایداری منابع آبی معادل کاهش اتلاف آب در نظر گرفته می شود و در دیدگاه دوم الگوی استفاده از زمین و محیط زیست مورد توجه قرار می گیرد و یک شاخص ترکیبی ارایه می گردد. نتایج مطالعات انجام شده نشان می دهد در مواردی که شاخص اتلاف آب به عنوان معیار پایداری تعریف می گردد، توانایی مدیریتی آن به عنوان مهم ترین عوامل تاثیرگذار بر استفاده پایدار از آب محسوب می گردد. علاوه بر لحاظ نمودن ارزش آب در پایداری سرزمین، توسعه هم می تواند به عنوان یک شاخص تاثیر گذار در مدیریت لحاظ گردد. در سالهای اخیر توسعه نه تنها توام با حفظ و نگهداری محیط زیست نبوده بلکه باعث تخریب و نابودی آن نیز گردیده است. در کشورهای صنعتی یا توسعه یافته، توسعه گسترده و لجام گسیخته باعث تخریب محیط زیست گردیده است و در کشورهای در حال توسعه افزایش جمعیت باعث گردیده که بیش از ظرفیت زمین از منابع آب، انرژی و محیط زیست بهره بردای گردد و آثار زیانباری برای محیط زیست به وجود آورد. در عصر ما قدرت انسان برای دگرگون سازی محیطی که در آن زندگی می کند اگر عاقلانه به کار رود می تواند برای همه مردم مزایای توسعه و امکان بهبود کیفیت زندگی را به ارمغان بیاورد و اگر بهره برداری از آن با سوءاستفاده یا بی توجهی همراه باشد، همان قدر می تواند صدمات بی شماری به منابع آب و محیط زیست وارد سازد.